Poniżej zamieszczam interpelację poselską skierowaną do Premiera Donalda Tuska w sprawie możliwości prawnych dochodzenia przez osobę represjonowaną w stanie wojennym (skazaną, następnie zwolnioną z pracy) wyrównania świadczenia emerytalnego do kwoty emerytury otrzymywanej przez osobę nie represjonowaną, pracującą na tym samym stanowisku, aż do osiągnięcia wieku emerytalnego.
Zachęcam do dyskusji na moim profilu na facebooku: http://www.facebook.com/jerzy.polaczek
Jerzy POLACZEK
Poseł na Sejm RP
12 września 2012r.
Pan
Donald Tusk
Prezes Rady Ministrów
Interpelacja poselska
w sprawie możliwości prawnych dochodzenia przez osobę represjonowaną w stanie wojennym (skazaną, następnie zwolnioną z pracy) wyrównania świadczenia emerytalnego do kwoty emerytury otrzymywanej przez osobę nie represjonowaną, pracującą na tym samym stanowisku, aż do osiągnięcia wieku emerytalnego
Trybunał Konstytucyjny w swoim orzeczeniu z dnia 16 marca 2011r. (sygnatura akt K 35/08) na mocy, którego stwierdził niezgodność dekretu Rady Państwa z dnia 12 grudnia 1981r. o stanie wojennym z art. 7 Konstytucji RP oraz
art.31 ust.1 Konstytucji RP wskazując na to, iż został on ustanowiony jako akt prawny z naruszeniem obowiązujących wówczas norma prawnych i w sposób zasadniczy
i nieuprawniony naruszał podstawowe prawa i wolności człowieka i obywatela, wynikające także z przyjętej przez Polskę Deklaracji Praw Człowieka z 1948r. oraz ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi.
Trybunał wskazał także w uzasadnieniu swojego orzeczenia, iż wydanie przez niego orzeczenia w przedmiotowej kwestii „jest konieczne dla zapewnienia ochrony konstytucyjnych wolności i praw wtedy, gdy zapewnienie de lege lata skutecznej ochrony tych praw – wobec bezczynności ustawodawcy – nie jest możliwe bez wydania takiego orzeczenia. Chodzi tu o każdą sytuację, w której wolności i prawa konstytucyjne zostały naruszone w wyniku wydania lub stosowania badanego aktu normatywnego i w chwili wydawania orzeczenia nie są należycie chronione, a w szczególności ustawodawca nie usunął skutków ich naruszeń, zaś wydanie przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia o niekonstytucyjności aktu normatywnego prowadzi do zapewnienia ochrony tych wolności i praw.”
W związku z wyżej przedstawionym fragmentem orzeczenia zwracam się do Pana Premiera o zajęcie stanowiska i wskazanie możliwości prawnych dochodzenia swoich konstytucyjnych praw przez obywatela w przedstawionym stanie faktycznym.
Osoba poszkodowana począwszy od dnia 10.07.1974r., aż do chwili skazania na mocy wyroku z dnia 16.02.1982r. wydanego na podstawie przywołanego wyżej, a zakwestionowanego przez Trybunał Konstytucyjny art.46 ust.2 dekretu o stanie wojennym z dnia 12 grudnia 1981r., była zatrudniona na stanowisku ślusarza
w przedsiębiorstwie państwowym ,,Fazos” w Tarnowskich Górach.
Na podstawie wymienionego wyroku osoba represjonowana została skazana na karę trzech lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności oraz karę dodatkową pozbawienia praw publicznych na okres dwóch lat. Wobec orzeczenia kary pozbawienia wolności, zakład pracy wypowiedział osobie skazanej umowę o pracę. Po odbyciu kary pozbawienia wolności represjonowany podjął starania o ponowne zatrudnienie go w tym samym zakładzie pracy na stanowisku zajmowanym przed skazaniem. Zakład pracy odmówił zainteresowanemu zatrudnienia go na jakimkolwiek stanowisku. W tej sytuacji represjonowany pozostawał długi czas bez pracy, podejmując się zatrudnienia dorywczego i słabo wynagradzanego (zakłady państwowe nie chciały go zatrudnić). Również po ogłoszeniu amnestii w 1983r. zainteresowany, nie został przywrócony do zakładu pracy na zajmowane przed skazaniem stanowisko.
Tymczasem osoby zatrudnione na tym samym lub podobnym stanowisku,
w zakładzie z którego został on zwolniony, otrzymywały wynagrodzenie wyższe,
a nadto były one zatrudnionymi do czasu nabycia uprawnień emerytalnych. Również składka emerytalna odprowadzana w zakładzie prywatnym była niższa od tej, która była odprowadzana od osób zatrudnionych w zakładzie państwowym.
Zatem osoba represjonowana w stanie wojennym, obecnie otrzymuje niższe świadczenie emerytalne od osoby, która zatrudniona była na tym samym stanowisku.
Zaistniały stan rzeczy jest bolesny i upokarzający dla osoby skazanej na mocy dekretu o stanie wojennym, odbierany jest jako krzywda, do chwili obecnej nie naprawiona.
W związku z przedstawionym wyżej stanem faktycznym zwracam się do Pana Premiera z następującymi pytaniami:
1.Czy osoba represjonowana w sposób opisany powyżej możne starać się o wyrównanie emerytury do wysokości emerytury odpowiadającej osobie nie będącej represjonowaną, ale zatrudnioną w tym samym zakładzie pracy natakim samym stanowisku aż do osiągnięcia wieku emerytalnego ?
2.Jeśli tak, na jakich zasadach i w oparciu o jakie przepisy oraz wobec których organów prawnych państwa polskiego może zgłosić swoje uzasadnione roszczenie, którego skutkiem ma stać się przynajmniej częściowe wyrównanie krzywd doznanych wyniku stosowania aktu prawnego uznanego przez Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 16 marca za bezprawny przez wyrównanie emerytury do wysokości emerytury odpowiadającej osobie nie będącej represjonowaną?
